Είναι πολλά αυτά που υπάρχουν για να πει κανείς για την Αμυγδαλέζα και για τα υπόλοιπα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα οποία υπάρχουν αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Από την άλλη είναι πολύ λίγα για να μπορέσουν να αναδείξουν το πραγματικό μέγεθος της αθλιότητας της σημερινής κοινωνίας, της κυβέρνησης, της αστικής δημοκρατίας, της καπιταλιστικής κρίσης και του συστήματος που την γεννάει. Θα μπορούσε να χλευάσει τον απαράδεκτο ευφημισμό που θέλει να τα ονομάζει στρατόπεδα φιλοξενίας, όπου φιλοξενία σημαίνει ξύλο, πείνα, κακουχίες, ελλείψεις, θάνατος. Ή να κατακρίνει όλους τους φασίστες και τους αδιάφορους, που όχι μόνο δεν αντιδρούν μπροστά σε αυτή την κατάντια της κοινωνικής ζωής αλλά πολλές φορές χαίρονται με την δυστυχία των άλλων, λες και αυτή πρόκειται να επικαλύψει την δική τους ή να κρύψει τον απύθμενο μισανθρωπισμό τους και την κραυγαλέα στενοκεφαλιά τους. Θα μπορούσε επίσης να κατακρίνει την κυβέρνηση, να ξεμπροστιάσει τις διάφορες διεθνείς οργανώσεις που υποτίθεται δρουν για τα δικαιώματα του ανθρώπου ενώ στην πραγματικότητα συνεργάζονται με τους δήμιους της ανθρωπότητας, να μιλήσει με μίσος ενάντια στην ΕΕ που ολημερίς και ολονυχτίς υποκρίνεται με πολιτισμικές μπουρδολογίες την στιγμή που ενδιαφέρεται απλά και μόνο για τα κέρδη των καπιταλιστών και τα συμφέροντα των ισχυρών ή απλά να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να εκφραστεί ελεύθερα ρίχνοντας μια γενναιόδωρη μούτζα ή ό,τι άλλο τον φωτίσει η συνείδησή του.
Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα εμποδίσει τους διαστρεβλωτές
της πραγματικότητας, τους καθημερινούς γνωστούς δοσίλογους, τα τσιράκια των
αφεντικών που δουλεύουν στα μεγάλα τους κανάλια και στα πλούσια έντυπα γεμάτα
τούρκικα σίριαλ, ζώδια και λοιπή υποκουλτούρα να μας αμολήσουν την γνωστή
ανοησία περί παράνομων μεταναστών. Μπορεί το κράτος να στερεί από τους
ανθρώπους την ελευθερία τους, το νερό τους, την στέγη και τα παιδιά τους,
μπορεί να τους δέρνει, μπορεί ακόμα και να τους σκοτώσει αν υπάρξει ανάγκη,
αλλά όλα αυτά μπορούν κάλλιστα να δικαιολογηθούν αν ονομάσουμε τα θύματα
παράνομους ή λαθραίους μετανάστες. Εκεί το πρόβλημα λύνεται ακαριαία. Ο
μετανάστης αυτού του είδους είναι ένας άνθρωπος γυμνός από δικαιώματα, ένας μη
άνθρωπος, τον οποίο ο οποιοσδήποτε μπορεί να εκμεταλλευθεί κατά βούληση χωρίς
καμία απολύτως κύρωση. Αν μάλιστα αυτός ο οποιοσδήποτε τυγχάνει να είναι
φασίστας ή αστυνομικός (που πολλές φορές δε διαφέρει) τότε του αξίζει και η
αντίστοιχη τηλεοπτική προβολή ίσως και ένα παράσημο. Αυτός είναι ο ακραίος
παραλογισμός που θέλει να ενστερνιστούμε το κεφάλαιο με τα μέσα που
χρησιμοποιεί.
Ολόκληρη η «πολιτισμένη» κοινωνία της Δύσης έπεσε από τα
σύννεφα όταν η Νορβηγίδα που βιάστηκε στο Dubai κρατήθηκε ως ένοχη για τον ίδιο της τον βιασμό. Ελάχιστοι
όμως από τους συγκλονισμένους αυτούς ανθρωπιστές σοκάρονται όταν άνθρωποι που
έχουν καταστραφεί από την δικιά τους αδιαφορία δουλεύουν σε παραγωγικούς τομείς
της χώρας για χρόνια μόνο και μόνο για να τιμωρηθούν τελικά ακριβώς επειδή
τόλμησαν να βρουν ένα μέρος στην γη για να εργαστούν. Είναι τόση η αλλοτρίωση
των σημερινών μικροαστών που ακόμα και αυτή η σύγκριση τους γεμίζει οργή, καθώς
μέσα τους ξεσπάει η ανάγκη να δοθεί το δίκιο στην ατυχή γυναίκα που πέφτει στο
επίπεδο να συγκριθεί με αυτούς τους «βρωμερούς» παράνομους, χωρίς καν να μπουν
στον κόπο να σκεφτούν την ομοιότητα της ανθρώπινης δυστυχίας και της αδικίας
που κρύβεται πίσω από τις δύο καταστάσεις. Ούτε το τραγικό παράδοξο της
καταδίκης ανθρώπων οι οποίοι στην πραγματικότητα ούτε κατά διάνοια δεν είναι
ένοχοι, αλλά μόνο θύματα.
Καθώς η κατάσταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γίνεται ολοένα
και χειρότερη (όσο γίνεται να χειροτερέψει δηλαδή), σε μια στιγμή που η κυβέρνηση
προσπαθεί να αυξήσει τον χρόνο κράτησης και να επιμηκύνει ακόμα περισσότερο το
μαρτύριο αθώων ανθρώπων, η θέληση για την ελευθερία και ακόμα περισσότερο η
ανάγκη για επιβίωση αναγκάζουν τους κρατούμενους να εξεγερθούν. Όση λάσπη κι αν
ρίξουν οι μεγάλοι δημοσιογραφίσκοι υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να κρύψουν κι
αυτό είναι ότι η κυβέρνηση και οι πουλημένοι συνεργάτες της θα βρίσκουν παντού
αντίσταση στις παράλογες πολιτικές τους που στρέφονται ενάντια στις ζωές
κατοίκων αυτής της χώρας κι ενάντια στον ίδιο τον κοινωνικό ιστό. Οι μόνοι
παράνομοι είναι αυτοί, επειδή αυτοί είναι που καταπατούν το σύνταγμα, αυτοί
παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα, αυτοί ψηφίζουν παράνομα μέτρα, αυτοί
σκοτώνουν, κλέβουν, ρημάζουν. Κι όσοι δεν αντιδράν σε αυτό που συμβαίνει αυτή
την στιγμή στους μετανάστες είναι οι μόνοι ξένοι. Διότι ξένος δεν είναι αυτός που
κατάγεται από άλλη χώρα· ξένος προς τον συνάνθρωπο και την κοινωνία είναι αυτός
που δεν έχει επαφή μαζί της, που δεν αφουγκράζεται τα προβλήματά της, που δεν
μοιράζεται τους φόβους και της ελπίδες της, που δεν κοιτάει πέρα από την ζωούλα
του και το βόλεμά του, που αρνείται να δει ότι μια οικονομία με αυτή την
παραγωγική δυναμική θα έπρεπε όχι απλά να μην δημιουργεί στρατόπεδα αιχμαλώτων,
αλλά μόνο σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία για μια αξιοπρεπή ζωή για όλους. Ο
αγώνας των μεταναστών είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα όλων μας ενάντια
στην καταστροφή της ζωής μας, του περιβάλλοντός μας, του μέλλοντός μας.
Αγωνιστικά δίπλα σας,
Χάρι Χάλερ
